Zelzele Sonrası Yeni Bir Hayat: Ulviye Akyel ve Torununun Çaba Kıssası

Kahramanmaraş merkezli sarsıntılarda meskeni ağır hasar alınca Konya’ya yerleşen Ulviye Akyel, anne ve babası başka olduğu için sahiplendiği torununun, yürümeye, konuşmaya ve bağlantı kurmaya başlamasının memnunluğunu yaşıyor.

Hatay’da oğlu ve geliniyle birebir mahallede yaşayan 61 yaşındaki Ulviye Akyel’in torunu Halil Muhtar, 2020’de dünyaya geldi.

Torunuyla yakından ilgilenen Akyel, 1 yaşına geldiğinde yaşıtlarından farklı olduğunu hissettiği torununu birçok doktora götürdü.

Otizm teşhisi konulduktan kısa müddet sonra annesi ve babası ayrılan Halil Muhtar’ı sahiplenerek büsbütün kendisi ilgilenmeye başlayan Akyel’in Hatay’daki konutu 6 Şubat 2023’teki zelzelelerde ağır hasar gördü.

Eşi ve torunuyla yerleştikleri Konya’da kendilerine yeni bir hayat kuran Akyel, 5,5 yaşındaki torununun Selçuklu Otizmli Bireyler Eğitim (SOBE) Vakfında eğitim almasını sağladı.

“Çok şiddetli süreçlerden geçtik”

Akyel, gösterdiği sevgi ve aldığı eğitim sonrası hareketleri değişen torunundaki gelişimi büyük bir heyecanla AA muhabiriyle paylaştı.

Birlikte güç günler geçirdiği torunun geldiği noktayı “mucize” olarak nitelendirdiğini anlatan Akyel, zelzelenin kendileri için büyük bir yıkıma neden olduğunu lakin torununun sıhhati ve eğitimi açısından da olumlu gelişmelere kapı araladığını lisana getirdi.

Konya’da kendileri açısından her şeyin olumlu ilerlediğini belirten Akyel, “Depremde her şeyimiz gittiği için elimde artık görüntüleri yok. Halil Muhtar’ın evvelki halini görmenizi isterdim. Yemeyen, 18-24 saat uyumayan, yalnızca çığlık atan, sallanan bir çocuktu. Saldırganlık özelliği vardı. Her şeyi ağzına atan bir çocuktu. Çok güçlü süreçlerden geçtik. En güç 1,5 aylık devrimizde ben 11 kilo verdim.” dedi.

“Biz bu yola birlikte çıktık, çabayı bir arada veriyoruz”

Akyel, eğitimler ve ilgiyle torununun yaşıtları üzere davranmaya başladığını söz ederek, şöyle konuştu:

“Yürümeyen, konuşamayan, acı hissi olmayan bir çocuktu. Çok az reaksiyon veriyordu. Otizmin ilacı yok, otizmin ilacı eğitim. Konuşmayan Halil Muhtar konuşmaya, yürümeyen Halil Muhtar yürümeye başladı. Birinci ‘anne’ sözünü duyduğumda günlerce ağladım. Hayatımı torunuma nazaran düzenledim. Benim meskenim kreş, eğitim yuvası. Meskende oturmak yok. ‘Ben’ diye bir şey yok. Rabb’im onu âlâ ki bana verdi. O bana bir ikram, hayat kaynağı, ömür kaynağı. Tahminen o olmasaydı ben pes edecektim. Sarsıntıdan çıkmışlığın bir yıkıntısı, çöküntüsü olacaktı lakin Halil Muhtar, varlığıyla ‘Hayır anne, sen yıkılamazsın. Ben varım’ dedi. Biz bu yola birlikte çıktık, çabayı birlikte veriyoruz. İkimiz de çok yorulduk lakin son gittiğimiz denetimimizde otizm semptomlarının kalktığını öğrendik. Hiperaktivite tedavisine devam edeceğiz.”

SOBE Vakfı Eğitim Koordinatörü Zeynep Takı Kapıdaş da Halil Muhtar’ın iki yılda çok büyük ilerleme gösterdiğini, güzelleşmeye yakın olduğunu söyledi.

About The Author

admin

See author's posts